"Vur Kadehi Ustam"a dair...


Bazen bir şarkıda kaybedersiniz kendinizi, bazen bir şarkının tam ortasında bulursunuz tüm kaybettiklerinizi...
İnsan duygularının yükü altında ezilen bir varlıktır, ezildikçe kendine gelen, kendi kapısını çalan... Buna rağmen dünya yükünü taşırken cesur olması ilginçtir. Dağların parçalandığı, kimsenin yüklenmediği yükü istemesi ve taşıyacağını düşünmesi... Belki de bu yüzden, insan daha dünyaya gelirken kaybeden bir varlıktı, kazanmaya oynaması da bundandı... Kim bilir...

İnsan kendinde kendini geçen tek varlıktır. Kendinde kendisini alt eden, yendikçe yenilen... Bir kadeh vurulması gerekmeden sarhoşçasına davranan... İki satırlık adamları musallat ederken ömrüne, iki satır olmayan kendisini musallat etmesi, tüm adamlıklara... Dostoyevski'nin dediği yerde durması; her zaman başrole kendini layık görmesi... Çamurda bile kahramanlık taslaması... Çamurken özü...

"Bundandır böyle dibe vuruşumuz..."
Dipte olduğumuzu fark etmekle dibe vurmuş mu oluyoruz? Söndürdüğümüz fenerin etkisi olmasın bu aldanış... Kararttığımız nur cemalimiz ya da... Bir kaşıkta bulduğumuz kendimiz, ya da bir kaşık kadar kalan cemalimiz... Cemal'in hatrına...

Kalan sağlar bizim midir bilmiyorum, ama acıdan hep mayhoş yaşıyoruz... Acıdan mayhoş yaşadıkça acıdan dirilmenin imkansızlığını düşünüyoruz. Oysa Dostoyevski kulaklarımızda çınlayan şu hakikati cesurca dile getiriyordu: "Bizim manevi varlığımızın biricik kaynağı acı değil mi?"

Acı çekmek insanı olağanüstü bir gücün etkisi altına alıyordu. Acı çektiğimiz şeyin değeri kadar değerimizin arttığını sanmamız bunun en temel göstergesidir. Oysa acıyı çektiğimiz derecede değil, acıyı anladığımız derecede değerleniyorduk. Dünyadaki herhangi bir acıya ortak oldukça varlığımızın dehlizlerindeki yaraları kapatabiliyorduk. Kapandıkça kaşınan yaralarımız... Kaşındıkça kanayan ve tekrardan acıya düştüğümüz yaralar... Biz arkamızda yara bırakarak dünyaya gelen bir varlık değil miydik?

Bundandır böyle dibe vuruşumuz... Kadehi vurmadan sarhoş olmamız, bir müzikte kaybetmemiz kendimizi... Ya da bir müzikte bulmamız... Damla sakız hayallerimizde... Yakamozun vurduğu değil, aksine vurmadığı... Yokluğun karanlığında...

Biz karanlıktan geldik ışıkların dünyasına... Dipten... Dipler bize yabancı değil... Hayat bize karanlıklarda gülümsedi hep...Sılamızda... İlk günümüzde, düşmemizde...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

G/özlerdeki Pencere

Resim
Pencerenin önünde şiir yazan gözler… Hayatlarını gönülleriyle anlatan umut işçileri… Nice açık, puslu ve kapalı duyguyu kirpiklerine korkuluk niyetine asan bir çift göz… Onlar pencerelerine yansıyan hayat filminin yönetmenleri. Senaryosunu kendi elleriyle yazdıkları kalın kitabın, tek kişilik, uzun cümleleri.  Bilinmedik bir hayatın öznesi onlar. Tükenmiş hayallerini hatırlayan anı defterleri... Ölümün ardı sıra koşturan hayat çobanları… Pencere, dünyayla kurdukları irtibatın tek kaynağıydı. Seslerini, gözleriyle duyuran suskun direnişçi gibilerdi. Cümleleri slogan niyetine pencere korkuluklarına, kanatlarına tuttururlardı. Sevgilerini pencere önü çiçeklerle büyütürlerdi . Bir başka duyarlardı o yüzden. Bir başka görürlerdi, görülürlerdi. Bir başka severlerdi… Ne zaman tıklatılsa pencereleri, yüreklerindeki ıslaklığın gözlerinde kümelendiğini görülürdü. Bir bekleyen olmanın zorluklarını anlatırdı hıçkırıkları.  Nice hayatın hikâyesini çizerken, aslında nefeslerindeki
Devamı

İkinci El, Temiz, Satılık Dert!

Resim
Dertlerimizi satılığa çıkarsak bir gün? Evet, bir gün gerçekten dertlerden kurtulmuş olsak... Her şey farklı bir güzelliğin merkezi olsa, hiçbir sızı yaşamasak... Evet dertlerimizi gerçekten satmış olsak... Ümmetin sızısını taşımasak yüreğimizde, kayıp kimlikler mezarlığına uğramasak, ikinci el bir hayatın son demlerinde oyalasak ömrümüzü... Kâinatın, sessizliğiyle kulaklara hoş bir sada bırakan sesinin hükmünü saklasak ses tellerimizde, yaşamın yaşanılmayan nesi varsa yaşasak doyasıya ve sabahları güneşin doğuşunu hiç hatırlamasak... Evet, bir gün gerçekten satsak dertlerimizi... Kaygısız bir sevgiye kucak açsak, hüzünsüz bir muhabbetin damarlarında dolaşsak ve gözyaşı değmeyen yastıklarımızın içine gömülsek.... Gecenin diriliğinde kaybolsak delice, ıssız sokaklarda yalnızlığı adımlasak, mezar taşlarında kendimizi arasak ve kıvrılsak soğuk bankların üzerine, buz tutmuş bir rüya görsek... Ya da gecenin karalığında boğazımıza düğümlenen bir içeceğin etkisiyle ka
Devamı

Vicdansız İnsanlığımız

Resim
Kimsenin kimseye üstünlüğünün olmadığı dünyada, hükümsüz üstünlükler fısıldıyor insan etrafına. Kaygıdan azade cümleler kuruyor devamlı. Bir şeyler kanıtlamaktan ziyade bir şeylerden sıkıldığını ifade ediyor. Kendisinden… Varlık üzerinden kavgaya tutuşanların hükümsüz prensiplerini toprak bile kabul etmiyor artık. Bir şey söylemek için sözü kirletenlerin harcı değil vicdandan bahsetmek. İnsanlığından utanmayanların egolarını patlatırcasına ölüme meydan okuyuşları, her seferinde acı bir kayıp olarak insanlık tarihimize ekleniyor. Bir şeylerin acısını hissetmek için nedense artık yorulmuyoruz. Acının böylesine çok olduğu dünyada, yorulmaya değer bulmadan yeni bir acıyla karşılaşıyoruz. İnsanlığımız vicdan eleğinde günbegün biraz daha boğuluyor… Vicdanlarına katran dökmüşlerin hunharca katliamlarından ziyade, vicdanımızın iyi-kötü dengesini bir ayarsızlıkla kaybetmesi daha da ürkütücü görünüyor. Namus ve iffet kaygısıyla bağrımıza ve insanlığımıza sığınan muhacirleri korumak
Devamı